Човекот отсекогаш бега од вистината. Колку и да звучи парадоксално, повеќето од нас полесно прифаќаат лага отколку горчлива вистина. Зошто? Затоа што лагата ни нуди утеха. Таа е како топло ќебе во студена ноќ - знаеме дека не е вистинско решение, но нејзината удобност нè примамува да останеме под него што подолго. Лагата ни дава надеж, создава илузија дека сè ќе биде во ред. Со неа светот изгледа попрост, поубав, понесложен. Затоа често ја прифаќаме со отворено срце, дури и кога во себе знаеме дека не е вистина. Спротивно на тоа, вистината е нешто што сите го носиме длабоко во себе, но ретко сакаме да го признаеме. Таа е оној непријатен глас кој ни зборува кога сме сами со своите мисли. Тој глас нè потсетува дека не e сè така како што си кажуваме. И токму затоа се обидуваме да го потиснеме. Се тешиме со лаги - свои или туѓи - бидејќи тие ни се полесни за прифаќање. Ни овозможуваат да гледаме на светот низ розови очила, каде сликата е разубавена и животот изгледа поедноставен. Но вистината секогаш доаѓа. Може да молчи со години, може да ја избегнуваме вешто, но еден ден таа ќе ни биде кажана - директно, право во лице. Тоа е моментот кога лагата престанува да постои, а вистината се вселува во срцето. Болката тогаш е неминовна. Зашто вистината е горчлива.Таа руши соништа, крши надежи и ве враќа во реалноста од која сте бегале. Реалноста која, одеднаш, изгледа потешка и пострашна од кога било. И токму тука се крие парадоксот на човечката природа - повеќе ја сакаме лагата, иако знаеме дека е лажна. Ја сакаме затоа што нè штити од болката на вистината. Но вистината, колку и да боли, е она што нè прави посилни. Само кога ќе ја прифатиме, можеме да се соочиме со светот таков каков што е, а не таков каков што би сакале да биде. Вистината не е само збор или факт, таа е огледало на нашата душа. Кога ќе ја погледнеме, може да почувствуваме разочарување, страв, или тага, но токму тоа е почеток на нашиот вистински раст и промена. Преку вистината учиме да бидеме искрени кон себе и кон другите, да градиме односи базирани на доверба, а не на заблуди. Таа ни помага да ги препознаеме сопствените грешки и да работиме на нив, да ги прифатиме ограничувањата, но и да ги вреднуваме вистинските вредности. Во сите односи, па и опшествени, вистината е ослободување. Иако на почетокот може да нè скара со светот, подоцна нè води кон внатрешен мир и хармонија. Иако понекогаш избегнуваме да ја слушнеме, вистината е најголемиот дар што можеме да си го дадеме себеси.Таа е како огледало - нема да ви покаже што сакате да видите, туку што навистина сте. И токму преку тоа огледало се раѓа можноста за вистински живот.
Драги вистинољупци, радувајте се ако сте успеале барем на
еден лажољубец да му ја покажете вистината, реалноста на светот кој не
опкружува - дури и ако притоа предизвикате болка. Бидејќи вистината боли само
еднаш. Лагата - засекогаш.
